To słowiańska bogini ognia i żaru. Swara - wg Białczyńskiego to także bogini upału i suszy. Była małżonką i siostrą Swaroga, ale niestety, nie była matką jego syna Swarożyca. Matką Swarożyca była kochanka Swaroga, bogini Daboga, z którą Swaróg miał aż dziewięcioro dzieci.
Ze słowem swar wiążą się takie określenia wartkość, wrzenie i wrzawa, a także warta, skwar. W sanskrycie svar oznacza blask i słońce.
Swara miała płomienne włosy w przeciwieństwie do Krasatiny, która posiadała włosy krasne i krasne lica, oraz Perperuny, która miała włosy rude. Podania ujawniają, że Swara i Perperuna były bardzo złośliwe.
Nazywano ją również żara, gdera, śwara, płoń. Żara, czyli gorąca, żarząca się, podkreślająca związek z żarem, czyli ogniem ofiarnym – żertwą i ogniem żarników czyli stosów grzebalnych. Oznaczało to też żarliwą i żałosną (może przez zdradę Swarogową), żarotną, czyli żałującą, a równocześnie żartobliwą, żartującą, choć jej śmiech i żart łatwo się w żałość i płacz przeradzał. Żartka, znaczy dzielna a jednocześnie gderliwa i piękna, jaśniejąca, czyli śwarna.
Płoń oznaczała płonna, czyli bezpłodna – może z powodu wydania na świat Watry i Dengi, dwóch słabowitych córek. Płynąca – nieuchwytna, płonąca, płomienna – ognista, żarliwa, pełna wigoru z powodu płomiennych kształtów i ognistej barwy włosów oraz gwałtownego, pożądliwego usposobienia.
Inne przydomki Swary: Swora, podkreślały jej rolę żony Ognia-Swaroga, Pani Żaru i Suszy, czyli spoiwa tego związku. Postacie-wcielenia, czyli równe jej miana to: Swara-Żara, Swara-Swora i Swara-Płoń, Pani Żaru, Władczyni Suszy.
Swara była uważana więc za wielką kłótnicę, a swoimi czynami ujawniała, że łatwo poddaje się wielkim emocjom i jeszcze większym namiętnościom. Na przykład z zazdrości o Swarożyca zabiła zaprzyjaźnionego ze Swarożycem i Dabogą Wężokształtnego Złotysza, syna Bodnyjaka.
Swarożyc bardzo lubił Złotysza i nie mógł przeboleć jego śmierci. Nie potrafił powstrzymać łez po tej wielkiej stracie. Jednak w wyniku tej tajnej zbrodni Swara stała się bliską towarzyszką Swarożyca i wzmagała żar nieba w południe przynosząc mu pociechę, kielich-czaszkę Złotysza.
Zajmowała Czwarty Krąg Niebios. Do jej obowiązków należało więc wspomaganie Swarożyca dodając mu żaru i światła. Codziennie w południe poiła go z kielicha-czaszki Złotysza. Swoją chustą czyniła gorąco i wysuszała powietrze. Wszystko co wzięła do ręki zamieniała w gorący pył.
Wywodziła się z rodu zwanego Warowie (Żgwiowie), a pochodziła od Dzięgli – Czarnogłów i Białoboga. Jej czarownymi narzędziami, czyli oznakami władzy były: Świetlista Złota Korona, Złoty Czerpak i Złota Chusta.
Posiadała też oczywiście swoich boskich pomocników. Byli to jak zwykle Stworze – bogunowie, a konkretnie bogunki Swarki (Swarzki).
Po przypadkowym spotkaniu z boginią Dabogą, siostrą – żoną Dażboga, Dobrą Panią, Panią Nieba, Swarog tak się w Dabodze rozkochał, że nawet nie chciał spojrzeć na swoją żonę -siostrę Swarę. Swara bardzo z tego powodu cierpiała. Tymczasem Swarog stale krążył za Dabogą i był namolny. Daba miała już tego dosyć i żal jej się zrobiło Swary, więc razem wymyśliły podstęp. Gdy Swarog ponownie się do niej zalecał, Daboga niby zgodziła się na wspólne spędzenie z nim nocy. Swarog się zgodził, lecz wybrał noc księżycową, kiedy Chorsiniec wędrował po Niebie, bo chciał ją widzieć. Wtedy Daboga użyczyła Swarze swoich kształtów. Swarog był przekonany, że jest z Dabogą podczas gdy kochał się ze Swarą... Czar działał jednak tylko nocą. Oboje przeżyli tak wielką rozkosz, że zasnęli i tak zastał ich dzień. W świetle dnia Swarog dostrzegł swoją omyłkę i cały podstęp się wydał. Był zły na obie boginie, ale było za późno. Swara została zapłodniona. Na Lęgowisku powiła Dengę, przepiękną świetlistą córkę, delikatną niczym Daboga. Swarog zobaczywszy młodą boginię tak wielkiej piękności wybaczył podstęp Swarze, a Denga stała się jego najulubieńszym dzieckiem.
Źródła:
Autor: Emilia Plater
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz