Przybyliśmy dziś tu - w ten wilgotny, ponury dzień jesienny, gdy Natura zamiera, a Człowiek skłania się ku zadumie - całą Zadrugą naszą, by oddać cześć Ojcom i Dziadom naszym. Tego wieczoru dziadować będziemy, by przodki wiedziały, że pamięć o nich żywa jest u nas, a i by światu pominąć o dziełach tych co przeminęli. Czcimy pamięć Ojców, co odeszli poza stos pośmiertny, bo to pamięć nasza i ich dzieła utrzymują ich żywych na wieczność. Żywych w krwi i genach naszych, żywych w pamięci, żywych w sercach i umysłach naszych, żywych w dziełach ich życia.
Żerca I: Utwórzcie krąg, silną Zadrugę, by nikt żywy nie miał doń z zewnątrz dostępu, ni żadna siła nie rozerwała go od środka.
Żerca okrążą krąg czyniąc hałas po czym czterej żercy zamykają krąg. Żercy odwracają się ku zachodowi.
Żerca I: Welesie, Pomorski Trzygłowie! Pilnujący Nawii, pozwólże Welom, Nawiom odwiedzić świat żywych, by ogrzać się mogli, posilić i obmyć.
Wlewa się miód w ognisko.
Żerca I: Ojce! Któreście legli w bojach broniąc honoru i posiadania Sławii, prosimy Was na ucztę!
Żerca II: Ojce! któreście saniami zaprzęgniętymi w woły wywiezieni, prosimy Was na ucztę!
Żerca III: Ojce! któreście spoczęli na rozstajnych drogach dla Waszego ukojenia, prosimy Was na ucztę!
Żerca IV: Ojce! Któreście ku zachodowi, za wielką rzekę na krańcu świata, przez most z ciasta, ku Nawii odeszli, prosimy Was na ucztę!
Żercy odwracają się na powrót do ognia.
Żerca I: Palimy gromadki, by wskazać Wam drogę ku światu i stopy Wam ogrzać.
Zapalane są znicze.
Żerca II: Dla Was te mosty z ciasta, byście mogli rzekę przejść i Nawię opuścić.
Pokazywane jest ciasto w kształcie mostu.
Żerca III: Sypiemy popiół, byście ostawili ślady stóp Waszych.
Rozsypywany jest wkoło popiół.
Żerca IV: Łaźnie Wam czynimy dla obmycia i ręczniki czyste kładziemy!
Do misy nalewa się wody, a obok kładzie czysty ręcznik lniany.
Żerca I: Stawiamy wam jadło i napitek, abyście wspólnie z nami do uczty zasiedli.
Na rozłożonym czystym, białym obrusie, rozkłada się naczynia ze strawą i kładzie "osobne" łyżki.
Żerca I: Weźcie wszyscy żywi udział w wieczerzy ze zmarłymi! Pomnijcie dzieła waszych przodków i przywołajcie ich imiona.
Krąży kołacz i miód.
Żerca I: Nawie, Wele, Ojce, Dziady! Pamięć o Was żywa, mosty i proswiety i bdielniki poczyniliśmy, nie krzywdźcie więc nas, a opieką otoczcie, pomóżcie w życiu, gospodarstwie, w boju na lądzie i morzu! Żywi! Pomnijcie, że armia umarłych stoi za nami i patrzy w oczy nieprzyjaciołom naszym, ale patrzy też na nas, czyśmy godnie ich zastąpili i uczynki nasze dla Sławii ocenia.
Żerca I: Dziady przemówcie! My rzucim losy, by uwidzieć czy pomyślność przyniesie nam Wasza opieka, czy mścić się będziecie.
Żercy smarują ręce popiołem i kreślą na policzkach znaki, odsuwają wycinek darni i rzucają losy (drewienka pomalowane z jednej strony na czarno, z drugiej na biało) mamrocząc:
Dajcie nam wiedzę, dajcie nam mądrość, ukażcie nam przyszłość.
Ogłaszają wynik wróżby.
Chram Mazowiecki, RKP w trakcie obchodów święta Dziadów w 2009
źródło: http://pl.wikipedia.org/
Żerca I: Krąg Zadrugi przetrwał, rozepnie się, lecz niech nie rozpadnie i trwa po wsze czasy.
Żercy otwierają krąg.
Żerca I: Dla uciechy Weli urządzamy igrzyska i tryznę!
Żercy symbolicznie urządzają zapasy.
Żerca I: Wam przodki dzięki składamy za wizytę, lecz odejdźcie już do Nawii i nie zazdrośćcie nam życia, bo i nam ono przeminie, lecz wszyscy żyć będziemy na wieki w Naturze, potomkach i dziełach naszych.
Żercy zjadają most z ciasta.
Żerca I: Zacznijmy pir, ucztę ku czci przodków. Sława Wam!!!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz